Yıllar süren arkadaşlıklara gıptayla bakar olduk. İlişkiler artık kısa sürüyor. Neden? Çünkü karşımızdakinden verebileceğinden daha fazlasını ister olduk. Çünkü menfaatler ilişkimizden daha önemli hale geldi. Toplumlarda insanların büyük çoğunluğu dünyada kendileri için mümkün olduğunca daha fazla çıkar sağlamaya, kendi istek, tutku ve egolarını tatmin etmeye, kısa bir yaşam süresini sorumsuzca geçirmeye çalışırlar. Ahlaki ve insani yönden bir güzellik elde etme konusunda ise çabaları yok denecek kadar azdır. Çünkü bunun kendileri için bir çıkar yolu olmadığını düşünürler. Hatta aksine yardımsever, şefkatli, merhametli, hoşgörülü, vicdanlı kısacası üstün ahlaklı insanları kendi çarpık bakış açılarıyla "saf" kişiler olarak değerlendirirler. Menfaati her şeyin üstünde gören kişilerin aile bireyleri arasındaki ilişkilerde de açıkça fark edilen bir tahribatın yaşandığı görülür. Yaşanan düzen bu.
Düzene ayak uyduramayana “yar saçların lüle lüle”..
Hakem camiasında da arkadaşlıklar menfaat üzerine kurulmuş..
Menfaat, insanların birbirleri için fedakârlıklarda bulunmaları, sevgi göstermeleri, dayanışma, cömertlik gibi değerleri tamamen ortadan kaldırmada etkin rol oynuyor. Bu rol her şeyden önce bazı insanları birbirlerine insan olarak değer vermemelerini öğütlüyor sanki.
Biat etmek bu camiada çok önemli. Eğer bu yoksa bir yerlere gelmeyi aklınızın ucundan bile geçirmeyin.
Köşe başları tutulmuş. Yukarılara çıkmanın altın anahtarı üç- beş kişinin tekelinde.
Görev başındakiler kendilerinin eleştirilmesini istemezler. Onlar sürekli “Şakşakçılığı” severler. Eski Federasyonları yada eski MHK’lar hakkında iyi konuşmuşsanız “yandınız”.. Bu camiada dün ve yarın yok, bu gün var..Hakem ve gözlemcileri gelecek korkusu sarıyor. Arada bundan böyle yarın yok ama dün vardı... Ama gene de bazılarınız olmayacak o yarında... Belki de yarınlarda…
Bu düşüncedeki insanlar, bir çıkarları olmadığı sürece birbirlerine değer vermez sevgi duymazlar. Kimse kimsenin sağlığını, huzurunu, rahatını düşünmez. İnsanlara bir zarar dokunmasından endişelenmez, buna engel olmaya çalışmaz.
İçinde Allah korkusu olan ve ayrım yapmadan vicdan muhasebesi yaparak hizmeti kendilerine ilke edinen insanlar iyilik yapmak, sevgi ve saygı duymak için bir çıkar gözetmez, aksine sürekli iyi işler yapıp hayırlarda yarışarak üstün ahlaklarına yenilerini eklerler.
Yaşanan menfaate dayalı olan sevgi türünde insanlar sevgi adı altında kendilerini ve başkalarını kandırmakta, bunun neticesinde son derece sıkıntılı, yalnız ve mutsuz bir hayat sürmektedirler.
Geriye bakıp bir düşünün.. Kaç kişi hakemliği mutlu bir şekilde bıraktı?
Bu, menfaat üzerine kurulu bir dünyada yaşayan insanlar tarafından çok iyi bilinen bir gerçektir. Bu dünyayı yaşayan insanlar, dost sandıkları kişilerin bir gün mutlaka kendilerini yalnız bırakacaklarını, özellikle sıkıntılı zamanlarında, örneğin klasman düştüklerinde, hastalandıklarında ya da maddi imkânlarını kaybettiklerinde kendilerinden yüz çevireceklerini içten içe bilir, bu nedenle hiçbir zaman gerçek anlamda mutlu ve huzurlu olmaz, sevildiklerini hiçbir zaman gerçek anlamda hissedemezler. Karşılarındaki insanların sevgilerinden sürekli olarak kuşku duymalarının sebebi budur.
Bakın Mehmet Akif Ersoy bu konuda ne diyor;
Aldanma insanların samimiyetine,
Menfaatleri için gelirler vecde
Vaad etmeseydi Allah cenneti,
O'na bile etmezlerdi secde.
Herkes bu sözü beyinlerinin bir köşesine yazmalı. Çizgi bile eğri kalır yanında..!
Büyük üstadın sözü günümüze ne kadar da uygun.
Sanki bu günleri görmüş gibi..
